بهترین فیلم های اسلشر؛ خون و تیغ و وحشت
-
ژانر وحشت زیرشاخه‌های متنوع زیادی دارد که ژانر اسلشر یکی از محبوب‌ترین آن‌ها است. این فیلم‌ها با استفاده از قاتلان بی رحم نقاب دار و جوانان بی دفاع بیننده را در هر صحنه غرق یک دنیای تاریک و پر از استرس می‌کند، دنیایی با چاشنی خون و خشونت آن‌هم به مقدار خیلی زیاد، شاید به خاطر همین ویژگی‌ها طرفداران زیادی ندارند و اغلب امتیاز این فیلم‌ها پایین هستند. حتی یکی از فیلم‌هایی که در این ژانر ساخته شد با نام وینی‌پو موفق به کسب جایزه بدترین فیلم سال یعنی آناناس طلایی شد.
بهترین فیلم های اسلشر
در این مقاله سعی داریم برخی از بهترین فیلم های اسلشر که تا کنون ساخته شده‌اند را بررسی کنیم، حواستان را خوب جمع کنید که در حین قدم زدن در این دنیای خوفناک خونی نشوید. در نظر داشته باشید که برای این مقاله پادکست، آلبوم عکس‌های مرتبط و تیزر های تخصصی تهیه شده که شاید آن‌ها نیز برای شما مفید واقع شوند، همچنین شما می‌توانید در سایت رسمی پاراج به فیلم مورد علاقه خود در این مقاله امتیاز دهید تا دیگران نیز به تماشای فیلم ترغیب شوند. در این دنیای وحشتناک اتفاقات مرگباری انتظار شمارا می‌کشد، مطمئن شوید کاملا برای این حجم از کشت و کشتار آماده‌اید.
گاهی اوقات تنها چیزی که در جنگل شما را تعقیب می‌کند، سایه درختان نیست، بلکه پارک‌بانی دیوانه است که قصد ندارد فقط به شما تذکر دهد.
تلاش برای خروج از چاله ولی بی‌خبر از آن که مقصد چاه است، داستان این فیلم اسلشر ترسناک درباره گروهی از جوانان پانک می‌باشد که پس از فرار از دست پلیس، به کلبه‌ای در جنگل پناه می‌برند. این کلبه متعلق به عموی مرحوم چلسی است، اما به زودی مشخص می‌شود که پارک‌بان منطقه نه تنها یک نگهبان ساده نیست، بلکه فردی روانی و خطرناک است که قوانین خاص خود را با خشونت وحشیانه به اجرا می‌گذارد. این در حالی است که چلسی و این پارک‌بان به نوعی گذشته تاریک مشترکی دارند که به تدریج در طول فیلم آشکار می‌شود و سرنوشت آن‌ها را به هم گره می‌زند.
یکی از نکات جذاب درباره این فیلم این است که هرگز در سینما اکران نشد و به‌جای آن به صورت نسخه‌های خانگی عرضه شد. شرکت لِـنچ‌میت وی اچ اس نسخه‌های مختلفی از فیلم را در قالب نوارهای وی اچ اس و بلو-ری برای بازارهای آمریکا و کانادا منتشر کرده است. همچنین، یک رمان اقتباسی از فیلم توسط اد کرتز نوشته شده که داستان فیلم را با جزئیات بیشتر روایت می‌کند. جن وکسلر در مصاحبه‌ای گفته است که او از فیلم‌های اسلشر دهه ۸۰ برای ساخت رنجِر الهام گرفته و تلاش کرده تا دنیای فیلم های ترسناک و پانک را با هم ترکیب کند.
در جشن وحشت، هیجان واقعی وقتی شروع می‌شود که متوجه می‌شوید هیچ چیز نمایش نیست.
فیلم جشن جهنمی حول گروهی از دوستان جوان می‌چرخد که در شب هالووین به یک پارک تفریحی ترسناک به نام "جشن جهنمی" می‌روند. در حالی که آن‌ها به دنبال لذت و هیجان از مازها و ترس‌های مصنوعی هستند، یک قاتل نقابدار به نام "دیگری" به طور واقعی آن‌ها را هدف قرار می‌دهد. جالب است که بسیاری از دیگر بازدیدکنندگان پارک تصور می‌کنند که این قتل‌ها بخشی از نمایش است، اما شخصیت‌های داستان در یک بازی مرگبار گرفتار شده‌اند که تنها راه خروج از آن، زنده ماندن است.
در بین لیست فیلم های اسلشر این فیلم شباهت زیادی به فیلم کلاسیک خانه تفریحی (۱۹۸۱) دارد و هر دو فیلم از تم ترسناک پارک‌های تفریحی استفاده می‌کنند، اما جشن جهنمی با شعار خود "ورود به جشن، خروج از جهنم" به بیننده می‌فهماند که همه چیز قرار نیست به راحتی به پایان برسد. همچنین، بازیگران فیلم پیش از شروع فیلمبرداری چند شب را با تماشای فیلم های ترسناک کنار هم گذراندند تا فضای واقعی ترس و هیجان را بهتر درک کنند.
جشن جهنمی با بودجه ۵.۵ میلیون دلاری خود، توانست بیش از ۱۸ میلیون دلار در گیشه‌های جهان فروش کند. اگر به دنبال یک فیلم اسلشر پر از خون و هیجان هستید که در فضایی بی‌نظیر و پر از نورهای نئون و ماسک‌های هراس‌آور اتفاق می‌افتد، جشن جهنمی یکی از آن فیلم‌هایی است که حتماً باید در لیست تماشای شما باشد.
داستان فیلم با کشف یک گردنبند قدیمی در یک برج آتش‌نشانی متروکه توسط گروهی از گردشگران آغاز می‌شود. اما با برداشتن گردنبند، جانی، روح خشمگینی که به دنبال انتقام از گذشته‌اش است، از قبرش بازمی‌گردد و شکار قربانیان خود را آغاز می‌کند. در طبیعت خشن با تمرکز بر تعلیق و نمایش بی‌رحمی طبیعت، تماشاگر را به سفری نفس‌گیر می‌برد که در آن هر قدم می‌تواند آخرین باشد.
نکته جالب توجه درباره این فیلم، تغییرات گسترده‌ای است که در طول تولید رخ داد. کریس نش در مصاحبه‌ای بیان کرده که حدود ۷۰ درصد از فیلم پس از تعویض بازیگر نقش "جانی" به دلیل مشکلات جسمی بازیگر قبلی، دوباره فیلمبرداری شد. این تغییرات حتی شامل جابجایی لوکیشن‌ها به جنگل‌های شمالی انتاریو نیز شد، جایی که کارگردان حس واقعی وحشت طبیعت را می‌خواست بازآفرینی کند.
سایت اینترنتی گاردین به نقد از این فیلم گفت: فیلم در بخش جلوه‌های ویژه و خون‌ریزی بسیار باکیفیت عمل می‌کند. رویکرد به فیلم ترسناک یک مشکل را نشان می‌دهد: فیلم ترسناک نیست. هرچند که صحنه‌ها، وحشتناک و چندش‌آور هستند، اما احساس ترس ایجاد نمی‌کنند. اگر به دنبال فیلمی هستید که اعصابتان را واقعاً به هم بریزد، شاید باید سراغ فیلم دیگری با قاتلانی با ماسک بروید. اما از نگاه یک طرفدار ژانر وحشت، این فیلم یک آزمایش بسیار جذاب در فرم و ساختار است.
دلقک‌ها با شوخی‌های متنوع باعث سرگرمی و خندیدن افراد دیگر می‌شوند، ولی این دلقک فرق می‌کند. شوخی‌هایش رنگ و بوی مرگ می‌دهند.
راز این دلقک چیست؟ داستان فیلم حول شخصیت "آرت" می‌چرخد؛ دلقکی بی‌رحم و ساکت که در شب هالووین به طرز وحشتناکی شروع به قتل‌عام دو زن جوان و هر کسی که سد راهش می‌شود، می‌کند. این دلقک که از هیچ ابزاری برای اعمال خشونتش دریغ نمی‌کند، در یک محیط تاریک و پر از تعلیق، به یک قاتل بی‌چهره و مرگبار تبدیل می‌شود. یکی از صحنه‌های ماندگار فیلم که مخاطبان را میخکوب کرده، صحنه وحشیانه مرگ "دان" با اره است که به طور زنده و با جزئیات دلخراش به تصویر کشیده شده است. بازی دیوید هاوارد تورنتون در نقش آرت، ترکیبی از حرکات فیزیکی و تقلید سکوت‌آمیز است که به گفته خود او از الهاماتی همچون چارلی چاپلین و روآن اتکینسون (مستر بین) برگرفته شده است.
از نکات جالب در پشت صحنه این فیلم می‌توان به انتخاب دیوید هاوارد تورنتون به عنوان ششمین فردی اشاره کرد که برای نقش "آرت" دلقک تست داده بود. او با حرکتی بداهه، در حین تست بازیگری، وانمود کرد که خون قربانی‌اش را می‌چشد و سپس نمک به آن اضافه می‌کند که همین بازی او را برای این نقش قطعی کرد.
جالب است بدانید که 53 درصد از تماشاکننده‌گان و 57 درصد از کاربران سایت روتن تومیتوز به این فیلم امتیاز بالا داده‌اند. این دلقک توانسته چهره خود را در بین بهترین فیلم های اسلشر تاریخ سینما ماندگار کند.
داستان این فیلم در یک عمارت بزرگ و مجلل رخ می‌دهد، جایی که گروهی از دوستان تصمیم می‌گیرند شب خود را با بازی "بدن‌ها بدن‌ها بدن‌ها" پر کنند؛ یک بازی که در تاریکی برگزار می‌شود و در آن یکی از بازیکنان به صورت نمادین به قتل می‌رسد. اما زمانی که بازی آن‌ها به واقعیت وحشتناک تبدیل می‌شود، همه چیز از کنترل خارج می‌شود و هر یک از آن‌ها ممکن است قربانی بعدی باشد.
یکی از نکات جالب فیلم، فیلمبرداری در یک عمارت واقعی در نیویورک بود که فضای تاریک و مخوفی را برای صحنه‌های شبانه فراهم کرد. بازیگران برای صحنه‌های خاص تنها با استفاده از موبایل و چراغ‌های دستی نور صحنه را ایجاد می‌کردند. لی پیس، یکی از بازیگران، در صحنه‌ای خاص باید یک بطری شامپاین را باز می‌کرد و برای آماده‌سازی این صحنه، در خانه با شمشیر تراندویل که در فیلم هابیت استفاده کرده بود، تمرین کرده بود.
سایت اینترنتی راجر ایبرت به نقد از این فیلم گفت: رین با همکاری فیلمبردار فیلم مونوس، جاسپر ولف، به‌طرز فوق‌العاده‌ای از تمام گوشه‌ها و زوایای داخلی عمارت استفاده می‌کند و با دقت و مهارت، زنجیره‌ای از اتفاقات پیچیده و هیجان‌انگیز را در فضایی آمیخته با ترس و طنز واقعی به تصویر می‌کشد. هر اسلشر موفقی مانند نسخه اصلی فیلم جیغ که شباهت‌های زیادی به این فیلم دارد، در واقع نوعی بازی بین آنچه دوربین نشان می‌دهد و آنچه پنهان می‌گذارد، به وجود می‌آورد.
وقتی یک قاتل سریالی و یک دختر دبیرستانی بدن‌هایشان را عوض کنند، تنها چیزی که انتظار شما را می‌کشد، یک ماجراجویی مرگبار و خنده‌دار است.
یک سناریو کمدی و خشن در بین فیلم های اسلشر که حسی بین استرس و خنده را منتقل می‌کند. داستان فیلم درباره "میلی"، دختری خجالتی و بی‌اعتمادبه‌نفس در دبیرستان بلیس فیلد است که ناگهان قربانی حمله یک قاتل زنجیره‌ای به نام "قصاب" می‌شود. با استفاده از یک خنجر باستانی و جادویی، بدن میلی و قاتل با هم عوض می‌شوند و حالا میلی باید قبل از اینکه این تغییر دائمی شود، بدنش را پس بگیرد. او فقط ۲۴ ساعت فرصت دارد تا با کمک دوستانش نیلا و جاش، این وضعیت وحشتناک را اصلاح کند، در حالی که قاتل از بدن میلی برای انجام قتل‌های بیشتر استفاده می‌کند.
در سایت گاردین به نقد از این فیلم آمده: دیدن یک فیلم‌ساز که از کلیشه‌های تکراری استفاده می‌کند و نتیجه‌اش را به اثری پرانرژی و حیاتی تبدیل می‌کند، واقعاً نادر و لذت‌بخش است؛ یک فیلم استودیویی هیجان‌انگیز و غیرمنتظره که هم فکر، هم جسارت و هم قلب دارد. عجیب و غریب شاید کمی مرا ناراحت کرده باشد، چرا که هرگز نمی‌توانم آن را با جمعیت پرهیاهو و پرشور تماشا کنم، اما همچنین باعث شد به آینده امیدوار باشم؛ زمانی که فیلم‌های بزرگ و هوشمندی مثل این، دوباره ما را دور هم جمع خواهند کرد.
یک فیلم ترسناک وقتی به واقعیت نزدیک می‌شود، دیگر فقط فیلم نیست؛ بلکه یک تجربه تکان‌دهنده است که تبدیل شده به یکی از بهترین فیلم های اسلشر قرن ۲۱.
فیلم در پنج بخش متفاوت، مراحل زندگی و قتل‌های جک را روایت می‌کند؛ جک که خود را به عنوان یک معمار و هنرمند می‌بیند، قتل‌های وحشیانه‌اش را به عنوان یک هنر پیچیده و پرفکت توجیه می‌کند. داستان فیلم از نگاه او روایت می‌شود و مخاطب را به دنیای ذهنی پیچیده و تاریک او می‌برد، جایی که خشونت به شکلی بی‌رحمانه با هنر آمیخته می‌شود.
یکی از نکات جنجالی این فیلم، اولین نمایش جهانی آن در جشنواره کن بود که با واکنش‌های شدیدی همراه بود. بیش از ۱۰۰ نفر از تماشاگران و منتقدان در طول نمایش فیلم، سالن را ترک کردند، اما جالب اینجاست که پس از پایان فیلم، مخاطبان حاضر، به مدت شش دقیقه ایستاده و از آن تقدیر کردند. این واکنش دوگانه نشان از شدت تاثیر گذاری فیلم بر مخاطبان دارد.
این فیلم در ابتدا به عنوان یک مینی‌سریال هشت قسمتی در سال ۲۰۱۴ معرفی شد، اما بعدها فون تریر تصمیم گرفت آن را به یک فیلم بلند تبدیل کند. یکی دیگر از نکات جالب توجه فیلم، صحنه‌ای است که در آن جک با استفاده از عکس‌های افراد در مقابل آینه تلاش می‌کند تا احساسات انسانی را تقلید کند. یکی از این عکس‌ها که مردی را با چشمان باز و وحشت‌زده نشان می‌دهد، در واقع عکسی از سال ۱۸۶۲ است که توسط دکتر دوشن دو بولوگن گرفته شده و به عنوان "ترکیب وحشت و درد" نام‌گذاری شده است.
ضیافت اصلی برای کسانی در این جشن است که از گوشت انسان تغذیه می‌کنند و بدون دعوت برای صرف شام حضور پیدا کرده‌اند.
این قسمت، در شهر کوچکی که برای جشنواره "مرد کوهستان" آماده می‌شود، آغاز می‌شود؛ اما آدم‌خواران محلی که شامل شخصیت‌های "سه‌انگشتی"، "چشم‌دار" و "دندان‌اره‌ای" هستند، برای کشتار افراد حاضر آماده‌اند. گروهی از دانشجویان نیز در این شهر گرفتار شده و باید از این قتل‌عام جان سالم به در ببرند. داستان فیلم حول حمله این قاتلان آدم‌خوار به افراد شهر و گروهی از دانشجویان گردشگر می‌چرخد. در حالی که همه در حال آماده شدن برای جشنواره محلی هستند، آدم‌خواران به کمک مینارد، یکی از ساکنان مخوف شهر، شروع به شکار قربانیان خود می‌کنند. خشونت بی‌رحمانه و صحنه‌های وحشتناک فیلم، محور اصلی داستان را تشکیل می‌دهند.
از نکات جالب این فیلم، حضور بوریسلاو ایلیو در نقش "سه‌انگشتی" است که قبلاً نیز در نسخه سوم این مجموعه ظاهر شده بود. علاوه بر این، این فیلم برخلاف سایر قسمت‌های مجموعه پیچ اشتباه، هیچ مرگی با سیم خاردار ندارد که یکی از مشخصه‌های معروف این سری فیلم‌ها بوده است. همچنین، تبارها دومین فیلم ترسناک داگ بردلی است که با عنوان "تبارها" همکاری دارد؛ اولین فیلم او، سری چهارم مسیر غلط بود.
فیلم های اسلشر طرفداران خاص خود را دارند بخصوص فیلم های سلاخی انسان، ولی این فیلم که با بودجه تقریبی 3 میلیون دلار ساخته شد توانست در کنار صحنه‌های پر از خون و وحشت، با فروش نسبتاً موفق خود همچنان جایگاه خود را در ژانر ترسناک حفظ کند و به عنوان یکی از آثار محبوب طرفداران فیلم‌های اسلشر شناخته شود.
یک تماس تلفنی ساده می‌تواند به بزرگ‌ترین کابوس زندگی‌ات تبدیل شود، و در آن زمان دیگر هیچ چیزی همانند قبل نخواهد بود.
این قاتل نقاب دار هدفش چیست؟ داستان فیلم با حمله به شخصیت کیسی بیکر آغاز می‌شود؛ دختری که تنها در خانه‌اش مشغول تماشای فیلم‌های ترسناک است، تا اینکه یک تماس تلفنی مرموز دریافت می‌کند. این تماس آغازگر زنجیره‌ای از قتل‌های مرگبار در شهر کوچک وودزبرو است. سیدنی، شخصیت اصلی داستان، به همراه دوستانش گرفتار این وحشت می‌شوند و باید به دنبال قاتل باشند، در حالی که هیچ‌کس نمی‌داند قاتل کیست و هر کسی ممکن است مظنون باشد.
یکی از نکات جالب فیلم، فیلمبرداری ۴۲ دقیقه‌ای جشن در انتهای فیلم است که طی ۲۱ روز و تنها از غروب تا طلوع خورشید فیلمبرداری شد. بازیگران و عوامل تولید بعد از پایان این صحنه‌ها، تی‌شرت‌هایی با جمله "من از صحنه ۱۱۸ جان سالم به در بردم" به تن کردند، چرا که این صحنه به "طولانی‌ترین شب تاریخ وحشت" معروف شد.
یکی از نکات برجسته این فیلم این است که 80 درصد از کسانی که این فیلم را دیده‌اند و 81 درصد از کاربران سایت معروف روتن تومیتوز به این فیلم امتیاز بالا داده‌اند. این آمار و میزان رضایت بینندگان از این فیلم باعث شده تا در لیست بهترین فیلم های اسلشر جایگاه ویژه‌ای داشته باشد.
جایی که شیطان پشت یک نقاب خالی مخفی شده و منتظر قربانیان خود است.
فیلم هالووین حول شخصیت مایکل مایرز می‌چرخد که در شب هالووین سال ۱۹۶۳، خواهر نوجوانش را به طرز وحشتناکی به قتل می‌رساند. او پس از ۱۵ سال حبس در بیمارستان روانی، از آنجا فرار می‌کند و به شهر هادونفیلد بازمی‌گردد تا قتل‌های بیشتری انجام دهد. لوری استرود و دوستانش در معرض خطر قرار می‌گیرند و تنها کسی که می‌تواند مایکل را متوقف کند، دکتر سام لومیس است که سال‌ها پیش مایکل را تحت درمان داشت و معتقد است که او تجسم شیطان است.
نکته‌ای جالب درباره ساخت فیلم این است که ماسک معروف مایکل مایرز در واقع یک ماسک کاپیتان کرک از سریال پیشتازان فضا بود که تنها ۱.۹۸ دلار قیمت داشت. این ماسک با تغییراتی ساده مانند رنگ‌آمیزی و باز کردن چشم‌ها به یکی از ترسناک‌ترین چهره‌های تاریخ سینما تبدیل شد.
همچنین، کارگردان نام برخی از شخصیت‌های فیلم را از افراد واقعی و الهام‌های شخصی خود گرفت. به عنوان مثال، نام "دکتر سام لومیس" ادای احترامی به شخصیت فیلم روانی آلفرد هیچکاک بود که مادر جیمی لی کرتیس، جانت لی، در آن بازی کرده بود.
این فیلم با بودجه‌ای کم ۳۰۰ هزار دلاری و در مدت ۲۰ روز فیلمبرداری شد، اما توانست بیش از ۴۷ میلیون دلار در باکس آفیس آمریکا فروش کند و یکی از موفق‌ترین فیلم‌های مستقل تاریخ در لیست بهترین فیلم های اسلشر و ترسناک شود.
پاتریک بیتمن، یک بانکدار موفق وال‌استریت، به ظاهر همه چیز دارد: پول، موقعیت اجتماعی، جذابیت و البته، کارت ویزیتی که حتی حسادت همکارانش را برمی‌انگیزد. اما در پشت این ظاهر بی‌نقص، جنونی تاریک نهفته است. پاتریک شب‌ها به یک قاتل بی‌رحم تبدیل می‌شود و قربانیانش را با خشونتی سرد و محاسبه‌شده به قتل می‌رساند. فیلم «روانی آمریکایی» (American Psycho) نگاهی هولناک و طنزآمیز به زندگی افراد ثروتمند دهه ۸۰و پوچی پشت زرق و برق آن دارد. این اثر با داستانی پیچیده و پایان مبهم، تماشاگر را با سوالات فلسفی و اخلاقی درباره واقعیت و خیالات شخصیت اصلی روبرو می‌کند.
یکی از جالب‌ترین نکات درباره این فیلم ترسناک اسلشر، توجه وسواس‌گونه‌اش به جزئیات است. صحنه‌هایی مثل مقایسه کارت‌های ویزیت یا علاقه بیتمن به موسیقی پاپ دهه ۸۰، نه تنها برای پیش‌برد داستان بلکه برای نمایش شخصیت عجیب او طراحی شده‌اند. همین جزئیات است که «روانی آمریکایی» را از یک فیلم اسلشر معمولی به یک نقد عمیق اجتماعی تبدیل می‌کند. کریستین بیل برای ایفای نقش پاتریک بیتمن، به شدت به ساختار شخصیت اهمیت داد و حتی از رفتار تام کروز الهام گرفت تا وجه بی‌احساس اما دوستانه بیتمن را نشان دهد.
این فیلم با وجود بحث‌برانگیز بودنش، جایگاهی خاص در میان طرفداران سینما پیدا کرده است. «روانی آمریکایی» نه تنها یک فیلم ترسناک است، بلکه بیانیه‌ای درباره انسانیت و پوچی است. اگر به دنبال اثری هستید که در عین شوکه کردن، شما را به فکر فرو ببرد، این فیلم همان چیزی است که باید ببینید.
در تابستانی داغ در سال ۱۹۷۹، گروهی از فیلم‌سازان جوان تصمیم می‌گیرند مرزهای خلاقیت و جسارت را جابه‌جا کنند. آن‌ها به یک مزرعه دورافتاده در تگزاس می‌روند تا فیلمی برای بزرگسالان بسازند، اما چیزی که انتظارش را ندارند، تبدیل شدن این پروژه به یک کابوس واقعی است. میزبانان سالخورده‌ی مزرعه، هوارد و پرل، به جای مهمان‌نوازی، نیت‌های تاریک و خطرناکی در سر دارند. خیلی زود، این اقامت به یک جنگ خونین برای بقا تبدیل می‌شود و اعضای گروه در دام ترس و وحشتی عمیق گرفتار می‌شوند.
این فیلم به‌سرعت در میان فیلم‌های ترسناک اسلشر جدید به اثری ماندگار تبدیل شد. یکی از جذاب‌ترین فکت‌های مربوط به این اثر، استفاده کارگردان تی وست از طراحی دقیق صحنه‌ها برای بازسازی دهه ۷۰ است. تمامی لباس‌ها، خودروها و حتی سبک فیلمبرداری، به گونه‌ای طراحی شده‌اند که حس نوستالژی آن دوران را زنده کنند. یکی دیگر از نکات جالب، اجرای میا گاث در نقش دو شخصیت متفاوت است: مکسین، بازیگر جاه‌طلب و پرل، زنی مرموز با گذشته‌ای تاریک. این اجرای دوجانبه نه تنها توانایی بازیگری او را نشان می‌دهد، بلکه لایه‌های روان‌شناختی بیشتری به داستان اضافه می‌کند.
علاوه بر داستان جذاب و شخصیت‌های به‌یادماندنی، موسیقی فیلم که توسط تایلر بیتس ساخته شده، به شدت به ایجاد فضای ترسناک کمک کرده است. این فیلم در جشنواره‌ها مورد تحسین قرار گرفت و بسیاری از منتقدان آن را به خاطر ارجاعاتش به فیلم‌های کلاسیک اسلشر و ارائه روایتی تازه در ژانر وحشت ستودند. اگر از طرفداران فیلم‌های اسلشر هستید که مرزهای معمول را کنار می‌زنند و تجربه‌ای عمیق‌تر از وحشت ارائه می‌دهند، «X» یک انتخاب جسورانه است که نباید از دست بدهید.
هر تعطیلاتی می‌تواند به کابوسی خونین تبدیل شود، و الای راث در روز شکرگزاری این را به بهترین شکل ممکن ثابت می‌کند. فیلمی که سال‌ها پیش تنها یک تریلر ساختگی در پروژه Grindhouse بود، این‌بار به یک اسلشر تمام‌عیار و بی‌رحم بدل شده است؛ ضیافتی برای طرفداران ژانر وحشت که در آن خون، خشونت و طنز سیاه به وفور سرو می‌شود.
ماجرا از شهر پلیموت، زادگاه واقعی روز شکرگزاری آغاز می‌شود. یک حراجی جمعه سیاه در فروشگاه زنجیره‌ای RightMart با ازدحام جمعیت به فاجعه‌ای مرگبار ختم می‌شود. یک سال بعد، وقتی همه در حال آماده‌شدن برای جشن هستند، قاتلی مرموز با ماسک جان کارور اولین فرماندار پلیموت بازمی‌گردد. او قصد دزدی ندارد؛ هدفش گرفتن انتقام و برپا کردن میز شامی است که قربانیانش مواد اصلی آن را تشکیل می‌دهند.
الای راث استادانه همان المان‌های اسلشر دهه هشتاد را زنده می‌کند: قتل‌های خلاقانه، تعلیق دلهره‌آور و بی‌رحمی بی‌پرده. اما فیلم فقط خون و تکه‌تکه کردن نیست. پشت هر صحنه طنزی سیاه وجود دارد که فرهنگ مصرف‌گرایی بی‌حد و طمع انسانی را نشانه می‌گیرد. استفاده از جلوه‌های ویژه عملی، حس ترسناک واقع‌گرایی به قتل‌ها می‌دهد و هر صحنه‌ای را تکان‌دهنده‌تر می‌کند.
روز شکرگزاری در نهایت یک اسلشر سرگرم‌کننده و بی‌تعارف است؛ فیلمی که نه ادعای پیچیدگی دارد و نه می‌خواهد فلسفه‌پردازی کند، بلکه تنها هدفش این است که طرفداران ژانر را با ضیافتی پر از خون و هیجان روی صندلی میخکوب کند. نتیجه؟ یکی از اصیل‌ترین و خونین‌ترین بازگشت‌های سینمای ترس در سال‌های اخیر.
بازگشت یک کابوس قدیمی همیشه خطرناک است؛ یا به دام نوستالژی می‌افتد یا موفق می‌شود روح تازه‌ای به فرنچایز بدمد. می‌دانم تابستان پیش چه کردی ۲۰۲۵ از دسته دوم است؛ فیلمی که با احترام به ریشه‌های دهه نودی، قصه‌ای مدرن برای نسل امروز روایت می‌کند.
داستان بار دیگر به ساوت‌پورت می‌رود. گروهی از نوجوانان در شب فارغ‌التحصیلی مرتکب اشتباهی مرگبار می‌شوند و تصمیم می‌گیرند راز خود را پنهان کنند. اما این‌بار شرایط متفاوت است: در دنیای شبکه‌های اجتماعی و استوری‌های بی‌پایان، هیچ رازی برای همیشه دفن نمی‌ماند. درست یک سال بعد، پیام‌های تهدیدآمیز شروع می‌شوند و کابوس بن ویلیس یا شاید مقلدی خطرناک‌تر، با قلاب ماهیگیری بازمی‌گردد.
نکته درخشان فیلم، به‌روزرسانی مفهوم راز است. وحشت تنها از حضور قاتل نقابدار نمی‌آید، بلکه از ترس افشای حقیقت در دنیای آنلاین نیز سرچشمه می‌گیرد؛ جایی که یک خطای نوجوانی می‌تواند برای همیشه در فضای مجازی ثبت شود. همین ایده، ترس کلاسیک را با اضطراب‌های معاصر پیوند می‌زند.
بازگشت جنیفر لاو هیوت و فردی پرینز جونیور به نقش‌های جولی و ری، لایه‌ای احساسی به فیلم می‌افزاید. آن‌ها اکنون بازماندگانی هستند که تلاش می‌کنند نسل جدید را از تکرار سرنوشت تلخ خود بازدارند. این پیوند میان گذشته و حال، فیلم را هم به ادای احترام و هم به ادامه‌ای منطقی برای فرنچایز بدل می‌کند.
می‌دانم تابستان پیش چه کردی ۲۰۲۵ موفق می‌شود همان حس اضطراب و دلهره نوجوانانه را بازآفرینی کند، اما با چهره‌ای تازه و موضوعاتی که با مخاطب امروز ارتباط مستقیم دارند. کابوس قلاب به دست هنوز زنده است و شاید ترسناک‌تر از همیشه.
سخن پایانیاز هالووین گرفته تا پیچ اشتباه و جیغ؛ ژانر اسلشر همواره توانسته با ترکیبی از ترس‌های روانی و صحنه‌های خشونت‌آمیز، مخاطبان را در دنیایی تاریک و وحشت‌آور فرو ببرد. فیلم های اسلشر نه تنها به دلیل جلوه‌های ویژه یا داستان‌های هولناک‌شان محبوب هستند، بلکه به دلیل پرداختن به وحشت‌های درونی انسان و نقدهای ظریف اجتماعی توانسته‌اند جایگاه ویژه‌ای در تاریخ سینما کسب کنند. هر کدام از این آثار با شخصیت‌های نمادین، مانند مایکل مایرز یا گوست‌فیس، و استفاده خلاقانه از تکنیک‌های سینمایی، به نمادهای فرهنگی تبدیل شده‌اند که نسل‌ها پس از تولیدشان همچنان زنده و مورد بحث هستند. از اینکه تا انتهای این مقاله همراه ما بودید از شما سپاس گذاریم و امیدواریم از دیدن این فیلم‌ها نهایت لذت و ترس را تجربه کرده باشید.