مستانه مهاجر

در میانه دهه پنجاه خورشیدی، در پایتخت ایران، فردی به دنیا آمد که بعدها در شکل‌گیری ساختار بصری بسیاری از فیلم‌های سینمای ایران نقشی مهم ایفا کرد. مستانه مهاجر در خانواده‌ای پرورش یافت که از ابتدا با فضای سینما و هنر عجین بود؛ پدری حرفه‌ای در زمینه فیلم‌برداری و مادری آشنا با ظرایف تدوین فیلم. چنین محیطی از همان آغاز، مسیری طبیعی برای ورود او به دنیای تصویر و داستان‌گویی فراهم کرد.

در دهه هفتاد، زمانی که هنوز تکنولوژی دیجیتال جای خود را در سینما نیافته بود، او فعالیت حرفه‌ای‌اش را به‌عنوان تدوین‌گر آغاز کرد. با گذر زمان و کسب تجربه، توانست خود را به‌عنوان یکی از تدوین‌گران خلاق سینمای ایران معرفی کند؛ فردی که انتخاب‌هایش در میز تدوین نه‌تنها به روایت انسجام می‌بخشید، بلکه گاه به شخصیت‌پردازی نیز کمک می‌کرد. در کارنامه او همکاری با فیلم‌سازانی از نسل‌های مختلف دیده می‌شود، از سینمای بدنه تا سینمای تجربی و هنری.

فیلم‌هایی چون «آبادان»، «کارگران مشغول کارند»، «آتش‌بس» و «سوپر استار» تنها نمونه‌هایی از آثار متنوعی هستند که حضور مهاجر در پشت صحنه آن‌ها تأثیر بسزایی در کیفیت نهایی‌شان داشته است. اما او تنها به تدوین قانع نماند. در میانه دهه ۱۳۹۰، تصمیم گرفت تجربه‌ای متفاوت در سینما داشته باشد و پشت دوربین کارگردانی قرار گرفت. نخستین ساخته‌اش در مقام کارگردان با نگاهی طنزآمیز به مسائل اجتماعی همراه بود و بازتابی از دغدغه‌های انسانی‌اش را به تصویر کشید.

در کنار فعالیت‌های حرفه‌ای، مهاجر همواره در حوزه زندگی شخصی نیز زیر ذره‌بین رسانه‌ها بوده است. ازدواجش با یکی از بازیگران نام‌آشنای سینمای ایران، و همچنین تجربه مادری، او را در چشم مخاطبان سینما، چهره‌ای آشنا و هم‌دل‌تر کرد. اگرچه این رابطه پس از چندین سال به پایان رسید، اما تعامل حرفه‌ای میان این دو هنرمند همچنان با احترام ادامه یافته و از تجربیات مشترک‌شان در عرصه تولید آثار بهره برده‌اند.

اما شاید یکی از مهم‌ترین فصل‌های زندگی او، مواجهه‌اش با بیماری‌ای سخت باشد. مهاجر که با تشخیص بیماری خاصی در ناحیه زنان مواجه شد، با صراحت و صداقت درباره این موضوع سخن گفت و از فرآیند درمان و امید به بازگشت به زندگی عادی با مخاطبان خود صحبت کرد. همین شفافیت، باعث شد بسیاری از زنان در شرایط مشابه، از او الهام بگیرند و صدای خود را پیدا کنند.

مستانه مهاجر از سال ۱۳۸۴ تا حدود سال ۱۳۹۹ همسر پژمان بازغی، بازیگر شناخته‌شده سینمای ایران بوده و حاصل این زندگی، دختری به نام نفس است.

تا امروز، او نه‌تنها در پشت صحنه فیلم‌ها، که در مسیر ارتقاء کیفیت فنی و روایت‌پردازی سینمای ایران نقش فعالی داشته است. رویکرد حرفه‌ای‌اش، ترکیبی است از دقت، شناخت روان‌شناسانه مخاطب و وفاداری به ساختار دراماتیک اثر. حضورش در سینمای ایران، نمادی است از زنی که از درون صنعت رشد کرده و با تمام چالش‌های شخصی و حرفه‌ای، مسیر خود را با عزمی راسخ ادامه داده است.

بی‌تردید، مستانه مهاجر از جمله نام‌هایی است که نه‌فقط در تیتراژ پایانی فیلم‌ها، بلکه در حافظه حرفه‌ای سینمای ایران به‌عنوان یکی از صداهای مؤثر پشت دوربین باقی خواهد ماند.