مری استینبرجن

مری استینبرجن، با نام کامل مری نل استینبرجن (Mary Nell Steenburgen)، بازیگر برنده جایزه اسکار است که بیش از چهار دهه با حضور گرم، تطبیق‌پذیری و اصالت خود در هالیوود درخشیده است. او توانایی منحصربه‌فردی در جابجایی میان ژانرهای مختلف دارد؛ از نقش‌آفرینی اسکارگرفته‌اش در کمدی «ملوین و هاوارد» (Melvin and Howard) گرفته تا حضور در آثار کلاسیک محبوبی چون «بازگشت به آینده قسمت ۳» (Back to the Future Part III) و کمدی‌های مدرنی مانند «برادران ناتنی» (Step Brothers). او در سال‌های اخیر به عنوان یک ترانه‌سرای موفق نیز شناخته می‌شود و نمادی از یک زن هنرمند است که در هر نقشی، بعدی از انسانیت قابل‌لمس را به نمایش می‌گذارد.

کودکی و سال‌های ابتدایی

مری استینبرجن در ۸ فوریه ۱۹۵۳ در نیوپورت، آرکانزاس، متولد شد. مادرش، نلی می (Nellie Mae)، منشی هیئت مدیره مدرسه و پدرش، موریس (Maurice)، راهبر قطار باری بود. او خواهری به نام نانسی (Nancy) دارد. پس از تحصیل در رشته تئاتر در کالج هندریکس، در سال ۱۹۷۲ به نیویورک نقل مکان کرد تا در مدرسه معتبر تئاتر نیبرهود پلی‌هاوس (Neighborhood Playhouse School of the Theatre) تحصیل کند. او در آن دوران برای تأمین مخارج زندگی به عنوان پیشخدمت کار می‌کرد. داستان او، روایتی کلاسیک از رؤیای آمریکایی و تلاش برای رسیدن به اهداف هنری است.

شروع کار حرفه‌ای

آغاز کارنامه حرفه‌ای استینبرجن شبیه به یک داستان هالیوودی است. جک نیکلسون (Jack Nicholson)، ستاره بزرگ سینما، او را در اتاق انتظار دفتر پارامونت پیکچرز کشف کرد و بلافاصله نقش اصلی زن را در فیلم کمدی وسترن خود، «عازم جنوب» (Goin' South) (۱۹۷۸)، به او داد. او برای فیلم بعدی‌اش، «بارها و بارها» (Time After Time) (۱۹۷۹)، برنده جایزه ساترن شد. اما اوج موفقیت او خیلی زود فرا رسید؛ استینبرجن برای سومین فیلمش، «ملوین و هاوارد» (۱۹۸۰)، موفق به دریافت جایزه اسکار و گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد. این صعود سریع و بی‌سابقه، نشان از استعداد ذاتی و درخشان او داشت.

مهم‌ترین سریال‌های مری استینبرجن

مری استینبرجن در تلویزیون نیز کارنامه پرباری دارد. او برای مینی‌سریال «لطیف است شب» (Tender Is the Night) (۱۹۸۵) نامزد جایزه بفتا و برای «اتاق زیر شیروانی: مخفیگاه آنه فرانک» (The Attic: The Hiding of Anne Frank) (۱۹۸۸) نامزد جایزه امی شد. او در سریال «جون از آرکادیا» (Joan of Arcadia) (۲۰۰۳-۲۰۰۵) یکی از نقش‌های اصلی را بر عهده داشت. حضورهای به‌یادماندنی او در سریال‌های کمدی مانند «زیاد ذوق‌زده نشو» (Curb Your Enthusiasm) و «۳۰ راک» (30 Rock) نیز قابل توجه است. یکی از مهم‌ترین نقش‌های تلویزیونی اخیر او، سریال «پلی‌لیست فوق‌العاده زوئی» (Zoey's Extraordinary Playlist) (۲۰۲۰-۲۰۲۱) بود. جدیدترین سریال او کمدی «مردی در درون» (A Man on the Inside) است.

مهم‌ترین فیلم‌های مری استینبرجن

کارنامه سینمایی استینبرجن سرشار از نقش‌های متنوع است. از آثار تحسین‌شده اولیه او می‌توان به «پدر و مادری» (Parenthood) (۱۹۸۹) و «رگتایم» (Ragtime) (۱۹۸۱) اشاره کرد. نقش کلارا کلیتون (Clara Clayton) در «بازگشت به آینده قسمت ۳» (۱۹۹۰) و مادر مهربان در فیلم کلاسیک کریسمسی «الف» (Elf) (۲۰۰۳) از محبوب‌ترین نقش‌های او هستند. او همچنین در درام‌های مهمی چون «چه چیزی گیلبرت گریپ را آزار می‌دهد» (What's Eating Gilbert Grape) (۱۹۹۳) و «فیلادلفیا» (Philadelphia) (۱۹۹۳) حضور داشته است. در سال‌های اخیر، او در کمدی‌هایی مانند «برادران ناتنی» (۲۰۰۸)، «خواستگاری» (The Proposal) (۲۰۰۹) و مجموعه فیلم‌های «باشگاه کتاب» (Book Club) درخشیده است. آخرین فیلم او «باشگاه کتاب: فصل بعدی» (Book Club: The Next Chapter) محصول سال ۲۰۲۳ است.

جوایز و افتخارات مری استینبرجن

نقطه اوج افتخارات مری استینبرجن، کسب جایزه اسکار و گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای فیلم «ملوین و هاوارد» در سال ۱۹۸۱ است. او همچنین برای فیلم «رگتایم» نامزد گلدن گلوب و برای آثار تلویزیونی‌اش نامزد جوایز بفتا و امی شده است. در سال‌های اخیر، او به عنوان یک ترانه‌سرا نیز جوایزی کسب کرده است، از جمله جایزه انتخاب منتقدان برای ترانه «گلاسکو (هیچ‌جا مثل خانه نیست)» (Glasgow (No Place Like Home)) که برای فیلم «رز وحشی» (Wild Rose) نوشته بود.

زندگی شخصی

مری استینبرجن از سال ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ با مالکوم مک‌داول (Malcolm McDowell)، بازیگر سرشناس، ازدواج کرده بود. آن‌ها در فیلم «بارها و بارها» همبازی بودند و دو فرزند به نام‌های لیلی (Lilly) و چارلی (Charlie) دارند. او در سال ۱۹۹۵ با تد دنسن (Ted Danson)، بازیگر سریال «چیرز» (Cheers)، ازدواج کرد و این دو یکی از زوج‌های بادوام هالیوود محسوب می‌شوند. داستان ترانه‌سرایی او بسیار جالب است؛ پس از یک جراحی جزئی در سال ۲۰۰۷، او به طور مداوم در سرش موسیقی می‌شنید و تصمیم گرفت این پدیده را به یک هنر خلاقانه تبدیل کند. او از دوستان نزدیک هیلاری کلینتون (Hillary Clinton) است.