ژان-لوک گدار

ژان-لوک گدار فیلم‌ساز و تئوریسین تأثیرگذار موج نوی فرانسه، متولد ۱۹۳۰ در پاریس و از پایه‌گذاران زبان مدرن سینماست. او با ساخت آثاری چون Breathless (۱۹۶۰)، Contempt (۱۹۶۳) و Pierrot le Fou (۱۹۶۵) فرم روایی را دگرگون کرد و با مونتاژ ناگهانی و دیالوگ‌محور، قواعد کلاسیک را کنار زد. نگاه او سیاسی، فلسفی و تجربه‌گرا بود و تا پایان عمر در مرزهای زیباشناسی سینما کاوش کرد و الهام‌بخش نسل‌ها شد.

کودکی و نوجوانی ژان-لوک گدار

گدار ۳ دسامبر ۱۹۳۰ در به دنیا آمد و بین خانواده‌ای تحصیل‌کرده و میانه‌بالا رشد کرد. پدرش پزشک و مادرش از خاندان بانکی برجسته بود و همین زمینه او را از کودکی با فرهنگ و ادبیات پیوند داد. او نوجوانی را میان فرانسه و سوئیس گذراند و به نقاشی، رمان و بحث‌های روشنفکری گرایش پیدا کرد.

فیلم‌ها و سریال‌ها ژان-لوک گدار

Breathless (۱۹۶۰) با بازی Belmondo و Seberg آغازگر موج نو شد. Contempt (۱۹۶۳) با حضور Bardot و Piccoli سینمای هنری را جهانی کرد. Pierrot le Fou (۱۹۶۵) با Karina و Belmondo، لحن شاعرانه و آوانگارد او را تثبیت کرد. پس از دهه ۷۰، آثار مقاله‌گونه و ویدئویی ساخت و تصویر را به متن و اندیشه بدل کرد.

زندگی حرفه‌ای ژان-لوک گدار

از منتقدی در Cahiers du Cinéma به کارگردانی انقلابی رسید. او تدوین، صدا و تصویر را ابزار تفکر می‌دید و ساختار را مدام بازمی‌ساخت. همکاری مشهورش با Anna Karina ستاره‌ زن سینمایش را خلق کرد. سال ۲۰۱۰ را دریافت کرد؛ نشان تقدیر از اثر تاریخی.

جوایز و افتخارات ژان-لوک گدار

خرس طلای افتخاری Berlin (۲۰۰۱)، شیر طلای افتخاری Venice (۱۹۸۲) و César افتخاری (۱۹۸۷) را دارد. نامزدی Palma d’Or (۱۹۶۳) برای Contempt ثبت شده است. جایزه اسکار افتخاری (۲۰۱۰) از معتبرترین تقدیرهاست. جشنواره‌ها او را نماد دگرگونی زبان تصویر می‌دانند.

حقایق جالب ژان-لوک گدار

او گرچه ملیت فرانسوی داشت، در سوئیس نیز زیست و کار کرد. بازیگری را کم تجربه کرد اما بازیگران را به متنی اندیشمندانه هدایت می‌کرد. مونتاژ «بُرش–پرش» را وارد جریان اصلی کرد. فیلم کوتاه Persimmon ربطی به او ندارد؛ اشتباه رایج است. او تا ۹۱ سالگی فعال نوشت و ساخت.

حواشی زندگی ژان-لوک گدار

دو ازدواج هنری مشهور با Anna Karina و Anne Wiazemsky دارد که هر دو به آثارش گره خوردند.

جمع‌بندی ژان-لوک گدار

گدار مولفی تمام‌عیار بود که سینما را به مقالی دیداری بدل کرد. میراثش نه فقط فیلم، که روش نگاه، شنیدن و بریدن تصویر است. او که از Cahiers آغاز کرد، به اسکار افتخاری رسید و همچنان سینما را پرسش‌گر باقی گذاشت.