اینگرید برگمن

اینگرید برگمن (Ingrid Bergman)، بازیگر برجسته سوئدی، در ۲۹ اوت ۱۹۱۵ در استکهلم متولد شد. او با ایفای نقش در فیلم‌هایی مانند Casablanca (1942) و Anastasia (1956) به شهرت بین‌المللی دست یافت. برگمن در طول فعالیت حرفه‌ای خود سه جایزه اسکار، چهار جایزه گلدن گلوب و جوایز معتبر دیگری را کسب کرد. او در کنار سینما، در تئاتر و رادیو نیز فعال بود و در نمایش‌هایی نظیر Joan of Lorraine روی صحنه رفت. همکاری با کارگردانانی همچون آلفرد هیچکاک و روبرتو روسلینی از نقاط برجسته حرفه او محسوب می‌شود. اینگرید برگمن در ۲۹ اوت ۱۹۸۲ در لندن بر اثر سرطان درگذشت و میراثی از آثار ماندگار از خود به جا گذاشت.

دوران کودکی و ابتدایی اینگرید برگمن

اینگرید برگمن در ۲۹ اوت ۱۹۱۵ در استکهلم، سوئد به دنیا آمد. پدرش یوستوس ساموئل برگمن یک عکاس حرفه‌ای سوئدی و مادرش فریدا هنریته آگوسته لوئیز برگمن (با نام خانوادگی آدلر) از تبار آلمانی بود. والدینش نام او را از شاهدخت اینگرید سوئد الهام گرفتند. اینگرید تنها فرزند خانواده نبود، اما در سنین بسیار پایین مادرش را از دست داد و دوران کودکی سختی را تجربه کرد. مادرش زمانی که اینگرید دو ساله بود، به دلیل بیماری درگذشت، و پدرش که علاقه بسیاری به دخترش داشت، تمام تلاش خود را کرد تا علاقه او را به هنر و بازیگری پرورش دهد. او اغلب اینگرید را در لباس‌های مختلف عکاسی می‌کرد و فیلم‌های کوتاهی از او می‌گرفت که در آینده الهام‌بخش ورودش به دنیای سینما شد.

با وجود حمایت پدر، اینگرید در ۱۳ سالگی با ضربه بزرگی مواجه شد، چرا که پدرش نیز بر اثر سرطان معده درگذشت. پس از مرگ او، اینگرید ابتدا به سرپرستی خاله‌اش سپرده شد، اما خاله‌اش نیز پس از چند ماه از دنیا رفت. او در نهایت به خانه عمویش اتو برگمن رفت و تحت مراقبت خانواده او بزرگ شد. با وجود شرایط سخت زندگی، اینگرید همچنان علاقه خود را به هنر و بازیگری حفظ کرد.

در دوران تحصیل، او به مدرسه پالمگرنسکا سامسکولان در استکهلم رفت. اگرچه در میان همسالان خود چندان محبوب نبود و از نظر تحصیلی دانش‌آموز ممتاز به شمار نمی‌رفت، اما علاقه‌اش به هنر و نمایش از همان دوران مشهود بود. او در فعالیت‌های تئاتری مدرسه شرکت می‌کرد و معلمانش استعداد او را در بازیگری تحسین می‌کردند.

در سال ۱۹۳۳، زمانی که تنها ۱۸ سال داشت، اینگرید موفق شد بورسیه‌ای برای تحصیل در مدرسه سلطنتی هنرهای دراماتیک استکهلم (Dramaten) دریافت کند. این فرصت برای او بسیار ارزشمند بود، چرا که این مدرسه یکی از معتبرترین موسسات آموزشی در حوزه تئاتر و هنرهای نمایشی در سوئد به شمار می‌رفت. اما دوران تحصیل او در این مدرسه طولانی نبود، زیرا پس از یک سال تحصیل، به دلیل پیشنهادهای کاری از سوی صنعت فیلم، تصمیم گرفت آموزش رسمی را کنار بگذارد و به‌طور حرفه‌ای وارد دنیای سینما شود.

اولین تجربه حرفه‌ای اینگرید در سینما، با بازی در فیلم‌های سوئدی آغاز شد. او در این دوران به سرعت توانست توجه کارگردانان محلی را به خود جلب کند. استعداد و چهره معصومانه او، باعث شد خیلی زود مورد توجه هالیوود قرار بگیرد و به آمریکا دعوت شود.

دوران حرفه ای بازیگری اینگرید برگمن

اینگرید برگمن، یکی از چهره‌های درخشان تاریخ سینما به شمار می‌رود. پس از فارغ‌التحصیلی از مدرسه، فعالیت خود را در تئاتر آغاز کرد و به سرعت راه خود را به سینمای سوئد باز کرد. اولین موفقیت بزرگ او در سال ۱۹۳۶ با ایفای نقش در فیلم Intermezzo به دست آمد که باعث شد استعدادش در سطح بین‌المللی مورد توجه قرار گیرد. این فیلم چنان محبوب شد که توجه هالیوود را به برگمن جلب کرد و او را برای بازی در نسخه انگلیسی همین اثر در سال ۱۹۳۹ به آمریکا دعوت کردند. این حضور موفقیت‌آمیز آغازگر مسیر درخشان برگمن در صنعت سینما شد.

در دهه ۱۹۴۰، برگمن به یکی از مشهورترین ستارگان هالیوود تبدیل شد. از جمله آثار برجسته او در این دوران، فیلم جاودان کازابلانکا محصول سال ۱۹۴۲ بود که در آن در کنار همفری بوگارت در نقش ایلسا لاند به ایفای نقش پرداخت. این فیلم نه تنها یکی از ماندگارترین آثار سینمای جهان محسوب می‌شود، بلکه برگمن را به یکی از محبوب‌ترین بازیگران هالیوود تبدیل کرد. همچنین، در سال ۱۹۴۶، او در فیلم Notorious به کارگردانی آلفرد هیچکاک، در نقش آلیشیا هابرمن ظاهر شد و همکاری موفقی را با این کارگردان برجسته آغاز کرد.

برگمن در طول حرفه خود با برخی از مطرح‌ترین کارگردانان تاریخ سینما همکاری داشت. از جمله همکاری‌های قابل توجه او با آلفرد هیچکاک در فیلم‌هایی مانند Spellbound ۱۹۴۵، Notorious ۱۹۴۶ و Under Capricorn ۱۹۴۹ بود که درخشش بی‌نظیر او در ژانرهای روان‌شناختی و درام را به نمایش گذاشت. در دهه ۱۹۵۰، اینگرید برگمن وارد همکاری با کارگردان ایتالیایی، روبرتو روسلینی شد و در فیلم‌هایی چون Stromboli ۱۹۵۰، Europa 51 ۱۹۵۲ و Journey to Italy ۱۹۵۴ ایفای نقش کرد.

پس از چندین سال فعالیت در اروپا، برگمن در سال ۱۹۵۶ با بازی در فیلم Anastasia به سینمای هالیوود بازگشت. این بازگشت موفقیت‌آمیز، بار دیگر او را در مرکز توجه هالیوود قرارداد، آخرین نقش سینمایی او در فیلم تحسین‌شده Autumn Sonata در سال ۱۹۷۸ به کارگردانی اینگمار برگمان بود که برای آن نامزد دریافت جایزه اسکار شد. آخرین حضور او در قاب تلویزیون در سال ۱۹۸۲ در مینی‌سریال A Woman Called Golda بود که برای آن جایزه امی را دریافت کرد.

اینگرید برگمن در ۲۹ اوت ۱۹۸۲، دقیقاً در روز تولد ۶۷ سالگی‌اش، در لندن بر اثر سرطان درگذشت. با این حال، میراثی از آثار جاودانه و نقش‌های تاثیرگذار از خود به جای گذاشت و همچنان به عنوان یکی از بزرگ‌ترین و تاثیرگذارترین بازیگران تاریخ سینما شناخته می‌شود.

افتخارات و جوایز اینگرید برگمن 

اینگرید برگمن در طول دوران حرفه‌ای خود موفق به کسب جوایز و افتخارات متعددی شد که جایگاه او را به عنوان یکی از برجسته‌ترین بازیگران تاریخ سینما تثبیت کرد. او سه بار برنده جایزه اسکار شد؛ نخستین بار در سال ۱۹۴۵ برای فیلم Gaslight به عنوان بهترین بازیگر نقش اول زن، بار دوم در سال ۱۹۵۷ برای فیلم Anastasia و بار سوم در سال ۱۹۷۵ برای فیلم Murder on the Orient Express به عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل زن. علاوه بر این، او در سال‌های ۱۹۴۴، ۱۹۴۶، ۱۹۴۹، ۱۹۵۰ و ۱۹۷۹ برای فیلم‌های مختلف نامزد این جایزه شد.

او همچنین چهار بار برنده جایزه گلدن گلوب شد که شامل بهترین بازیگر زن درام برای فیلم‌های Gaslight در سال ۱۹۴۵، The Bells of St. Marys در سال ۱۹۴۶، و Anastasia در سال ۱۹۵۷ می‌شود. علاوه بر این، در سال ۱۹۷۵ نیز برای فیلم Murder on the Orient Express جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن را دریافت کرد. برگمن همچنین برای فیلم‌های Joan of Arc و Autumn Sonata نامزد این جایزه شد.

در حوزه سینمای بریتانیا، او موفق به دریافت جایزه بفتا در سال ۱۹۵۴ به عنوان بهترین بازیگر زن خارجی برای فیلم The Inn of the Sixth Happiness شد و دو بار دیگر برای فیلم‌های Indiscreet و The Visit نامزد این جایزه شد.

فعالیت‌های تلویزیونی برگمن نیز با افتخار همراه بود و او دو بار موفق به دریافت جایزه امی شد، در سال ۱۹۶۰ برای نقش‌آفرینی در The Turn of the Screw و در سال ۱۹۸۲ برای بازی در مینی‌سریال A Woman Called Golda. علاوه بر موفقیت‌های سینمایی و تلویزیونی، برگمن در عرصه تئاتر نیز خوش درخشید و در سال ۱۹۴۷ موفق به دریافت جایزه تونی برای بهترین بازیگر زن در نمایش Joan of Lorraine شد.

فعالیت های دیگر اینگرید برگمن

فعالیت‌های متنوعی در عرصه‌های دیگر از جمله تبلیغات، تئاتر، رادیو و تلویزیون داشته است. او در تبلیغات برندهای مطرحی مانند J.P. Tod's و Diet Coke حضور داشت که در آن از تصاویر قدیمی او در فیلم‌های مشهورش مانند Casablanca استفاده شد. همچنین در عرصه تئاتر، او در نمایش‌های مهمی مانند Joan of Lorraine، The Constant Wife و More Stately Mansions روی صحنه رفت و با کارگردانان مشهوری همچون John Gielgud همکاری داشت.

در دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، او در برنامه‌های رادیویی متعددی ظاهر شد و در نسخه‌های صوتی آثار برجسته‌ای از جمله Casablanca و Gaslight نقش‌آفرینی کرد. همچنین او در برنامه‌های رادیویی مانند Lux Radio Theater و Screen Guild Theater شرکت داشت و در برنامه‌های ویژه‌ای همچون A Tribute to F.D.R. که شامل قرائت دعا توسط او بود، مشارکت کرد.

این هنرمند در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ به ضبط آثار گفتاری پرداخت و در کتاب‌های صوتی همچون The Small Woman به روایت داستان پرداخت. علاوه بر این، حضور او در آگهی‌های چاپی محصولات آرایشی شرکت ژاپنی Kose از دیگر فعالیت‌های برجسته‌اش در زمینه تبلیغات بود. در دنیای تلویزیون نیز، تصاویر آرشیوی او در سریال‌هایی مانند Star Trek: Enterprise مورد استفاده قرار گرفت.

با گذشت سال‌ها، آثار او در رویدادهای مهمی همچون هفتادمین دوره جوایز اسکار در سال ۲۰۰۰ به نمایش درآمد، جایی که از سکانس معروف او در فیلم Casablanca در کنار بازیگرانی مانند بیلی کریستال استفاده شد. 

حقایق پنهان زندگی اینگرید برگمن

از حقایق کمتر گفته شده درباره‌ی برگمن، عشق بی‌پایانش به زبان‌ها بود. او به پنج زبان از جمله سوئدی، انگلیسی و ایتالیایی مسلط بود و همین امر به او کمک کرد تا در سینمای بین‌المللی بدرخشد. علاوه بر این، او یکی از معدود بازیگرانی بود که بدون نیاز به آرایش سنگین، زیبایی طبیعی‌اش در قاب دوربین نمایان می‌شد.

اینگرید برگمن فقط یک ستاره سینما نبود؛ او زنی بود که با استعداد، شجاعت و اندکی سرسختی، هالیوود را تسخیر کرد. برگمن با چهره معصوم و بازی‌های درخشانش، دل میلیون‌ها نفر را برد، اما پشت این ظاهر آرام، زنی با اراده‌ای آهنین پنهان بود.

او زمانی که برای اولین بار وارد هالیوود شد، با پیشنهاد تغییر نام، ترمیم دندان‌ها و نازک‌تر کردن ابروهایش روبرو شد. اما برگمن که از اروپا آمده بود و به خودش باور داشت، قاطعانه پاسخ داد: «یا همین هستم یا برمی‌گردم!» جالب است که همین ویژگی او بود که باعث شد مخاطبان به او اعتماد کنند.

در طول جنگ جهانی دوم، جیمز استوارت، بازیگر سرشناس هالیوود، پیش از رفتن به میدان جنگ برای او نامه‌ای نوشت. این که یک قهرمان جنگ، بازیگر مشهور را منبع الهام خود بداند، چیز کمی نیست. اما برگمن، همیشه فروتنانه با این شهرت برخورد می‌کرد؛ او حتی وقتی طرفدارانش از فیلم معروف کازابلانکا یاد می‌کردند، با نگاهی متعجب پاسخ می‌داد که واقعاً؟ من توش بازی کردم؟

حاشیه های اینگرید برگمن

اینگرید برگمن، در دهه ۱۹۵۰ با رسوایی‌ای مواجه شد که تاثیر عمیقی بر زندگی حرفه‌ای او گذاشت. در سال ۱۹۴۹، او برای همکاری با کارگردان ایتالیایی، روبرتو روسلینی، در فیلم استرومبولی به ایتالیا سفر کرد. در جریان تولید این فیلم، برگمن و روسلینی رابطه‌ای عاشقانه برقرار کردند که منجر به بارداری برگمن شد. این در حالی بود که هر دو در آن زمان متاهل بودند.

افشای این رابطه در رسانه‌ها واکنش‌های شدیدی را به دنبال داشت. برگمن که تا آن زمان به‌عنوان نمادی از پاکدامنی و معصومیت در هالیوود شناخته می‌شد، با انتقادات گسترده‌ای مواجه شد. سناتور آمریکایی، ادوین سی. جانسون، حتی او را در کنگره محکوم کرد و او را ابزار شر نامید. این فشارها باعث شد برگمن هالیوود را ترک کرده و به اروپا بازگردد.

مصاحبه ی اینگرید برگمن

مصاحبه در نمایش دیک کاوت با اینگرید برگمن در سال 1982 که آخرین مصاحبه او به شمار می‌آید.

 آیا دیدن خودتان روی پرده سینما برای اولین بار تجربه‌ای سخت بود؟

 بله، دیدن تصویر خودم روی پرده سینما برای اولین بار بسیار شوکه‌کننده بود. در آینه، همیشه خود را متفاوت می‌بینید، اما وقتی در فیلم خودتان را تماشا می‌کنید، تازه متوجه تفاوت‌های ظاهری می‌شوید.

 آیا در هالیوود سخت‌گیری‌هایی در مورد بهترین زاویه صورت شما وجود داشت؟

بله، وقتی به هالیوود آمدم، اولین فیلمبردار از من پرسید که کدام سمت چهره‌ام بهتر است. ما در سوئد هرگز به چنین چیزهایی فکر نمی‌کردیم. آن‌ها آزمایش‌هایی انجام دادند و متوجه شدند که کدام طرف چهره‌ام برای دوربین مناسب‌تر است.

 آیا این موضوع روی نحوه فیلم‌برداری تاثیر گذاشت؟

بله، در فیلم‌برداری‌های هالیوود همیشه تلاش می‌شد تا بهترین زاویه از چهره من ثبت شود، اما وقتی وارد سینمای ایتالیا شدم، کارگردان‌ها اهمیتی به این موضوع نمی‌دادند و می‌گفتند که مهم‌تر از زاویه‌ها، نحوه بازیگری است.

 به عنوان یکی از بزرگ‌ترین ستاره‌های تاریخ سینما، چگونه به این شهرت نگاه می‌کنید؟

من همیشه به کاری که انجام دادم افتخار می‌کنم، اما مهم‌ترین چیز برای من همیشه این بوده که از بازیگری لذت ببرم و به مردم احساسات واقعی منتقل کنم.