الن برستین

الن برستین، اسطوره بازیگری آمریکا، با بیش از شش دهه فعالیت هنری، نام خود را به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین و محترم‌ترین بازیگران تاریخ سینما، تئاتر و تلویزیون ثبت کرده است. او که با نام اصلی ادنا ری گیلولی (Edna Rae Gillooly) متولد شد، یکی از معدود هنرمندانی است که به افتخار کسب «تاج سه‌گانه بازیگری» (اسکار، امی و تونی) نائل آمده است. برستین برای ایفای نقش زنان پیچیده، قدرتمند و آسیب‌پذیر شهرت دارد و با بازی‌های فراموش‌نشدنی در آثاری چون «جن‌گیر» (The Exorcist)، «آلیس دیگر اینجا زندگی نمی‌کند» (Alice Doesn't Live Here Anymore) و «مرثیه‌ای برای یک رؤیا» (Requiem for a Dream)، توانایی بی‌نظیر خود را در به تصویر کشیدن عمق وجود انسان به نمایش گذاشته است.   

کودکی و سال‌های ابتدایی

الن برستین در ۷ دسامبر ۱۹۳۲ در دیترویت، میشیگان به دنیا آمد. او کودکی سختی را پشت سر گذاشت؛ والدینش از هم جدا شدند و او رابطه‌ای پرتنش با مادر و ناپدری‌اش داشت. او در دبیرستان فنی کاس (Cass Technical High School) تحصیل کرد اما پیش از فارغ‌التحصیلی، مدرسه را رها کرد. در ۱۸ سالگی، برای فرار از محیط خانه، به‌عنوان مدل و رقصنده شروع به کار کرد و در این دوره از نام‌های هنری مختلفی مانند اریکا دین (Erica Dean) و الن مک‌ری (Ellen McRae) استفاده کرد. او برای یافتن فرصت‌های بهتر به تگزاس و سپس نیویورک نقل مکان کرد و در آنجا به تدریج مسیر خود را به سمت بازیگری حرفه‌ای باز کرد.   

شروع کار حرفه‌ای

برستین کار خود را با رقصندگی در «شوی جکی گلیسون» (The Jackie Gleason Show) آغاز کرد و در سال ۱۹۵۷ اولین حضور خود در برادوی را با نمایش «بازی منصفانه» (Fair Game) تجربه کرد. با این حال، نقطه عطف واقعی در مسیر هنری او، پیوستن به اکتورز استودیو (Actors Studio) و تحصیل زیر نظر استاد بزرگ، لی استراسبرگ (Lee Strasberg)، بود. این تجربه، درک او از هنر بازیگری را متحول کرد و او را به سمت نقش‌های جدی‌تر و عمیق‌تر سوق داد. موفقیت بزرگ او در سینما با بازی در فیلم «آخرین نمایش فیلم» (The Last Picture Show) (۱۹۷۱) رقم خورد که اولین نامزدی اسکار را برای او به ارمغان آورد و او را به‌عنوان یک استعداد بزرگ به هالیوود معرفی کرد.   

مهمترین سریال‌های الن برستین

الن برستین در کنار کارنامه سینمایی درخشانش، در تلویزیون نیز حضوری پررنگ و موفق داشته است. او دو جایزه امی کسب کرده است: یکی برای بازی در نقش مهمان در سریال «نظم و قانون: واحد قربانیان ویژه» (Law & Order: Special Victims Unit) در سال ۲۰۰۹ و دیگری برای بازی در مینی‌سریال «حیوانات سیاسی» (Political Animals) در سال ۲۰۱۳. او همچنین برای نقش‌آفرینی در سریال‌های «عشق بزرگ» (Big Love) و «خانه پوشالی» (House of Cards) نامزد جایزه امی شده است. از دیگر کارهای تلویزیونی مهم او می‌توان به فیلم تلویزیونی «مردم علیه جین هریس» (The People vs. Jean Harris) (۱۹۸۱) اشاره کرد. آخرین حضور سریالی مهم او، بازی در نقش برنادت استیبلر (Bernadette Stabler) در سریال «نظم و قانون: جرائم سازمان‌یافته» (Law & Order: Organized Crime) از سال ۲۰۲۱ بوده است.   

مهمترین فیلم‌های الن برستین

کارنامه سینمایی الن برستین مملو از نقش‌های نمادین است. او برای بازی در نقش کریس مک‌نیل (Chris MacNeil) در فیلم ترسناک کلاسیک «جن‌گیر» (۱۹۷۳) نامزد جایزه اسکار شد. یک سال بعد، او با بازی در نقش آلیس هایت (Alice Hyatt) در فیلم «آلیس دیگر اینجا زندگی نمی‌کند» (۱۹۷۴) به کارگردانی مارتین اسکورسیزی (Martin Scorsese) توانست جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را از آن خود کند. او برای فیلم‌های «همان زمان، سال بعد» (Same Time, Next Year) (۱۹۷۸)، «رستاخیز» (Resurrection) (۱۹۸۰) و «مرثیه‌ای برای یک رؤیا» (۲۰۰۰) نیز نامزد جایزه اسکار شد. از دیگر فیلم‌های مهم او می‌توان به «بین ستاره‌ای» (Interstellar) (۲۰۱۴) و «تکه‌های یک زن» (Pieces of a Woman) (۲۰۲۰) اشاره کرد. آخرین فیلم او، «جن‌گیر: مؤمن» (The Exorcist: Believer) (۲۰۲۳) بود که در آن پس از ۵۰ سال، دوباره نقش کریس مک‌نیل را ایفا کرد.   

جوایز و افتخارات الن برستین

الن برستین یکی از پرافتخارترین بازیگران تاریخ است. او برنده «تاج سه‌گانه بازیگری» است: یک جایزه اسکار برای «آلیس دیگر اینجا زندگی نمی‌کند»، یک جایزه تونی برای نمایش «همان زمان، سال بعد» در سال ۱۹۷۵ و دو جایزه امی برای «نظم و قانون: واحد قربانیان ویژه» و «حیوانات سیاسی». او در مجموع شش بار نامزد جایزه اسکار شده است. او همچنین برنده یک جایزه گلدن گلوب و یک جایزه بفتا (BAFTA) است. برستین در سال ۲۰۱۳ به تالار مشاهیر تئاتر آمریکا راه یافت و چندین دکترای افتخاری نیز دریافت کرده است.   

زندگی شخصی

الن برستین سه بار ازدواج کرد و هر سه ازدواج به طلاق انجامید. او از ازدواج دومش با پل رابرتس (Paul Roberts)، یک پسر به نام جفرسون (Jefferson) را به فرزندی پذیرفت. سومین ازدواج او با نیل برستین (Neil Burstyn) با حواشی و مشکلات زیادی همراه بود. او در زندگی‌نامه‌اش، «درس‌هایی در باب خود شدن» (Lessons in Becoming Myself)، به تفصیل درباره چالش‌های زندگی شخصی و مسیر معنوی خود صحبت کرده است. برستین از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۵ به‌عنوان اولین رئیس زن انجمن بازیگران تئاتر (Actors' Equity Association) فعالیت کرد. او همچنین از سال ۲۰۰۰ به همراه آل پاچینو (Al Pacino) و الک بالدوین (Alec Baldwin) ریاست اکتورز استودیو را بر عهده دارد و در آنجا به تدریس بازیگری نیز می‌پردازد.