کوری فلدمن

کوری فلدمن (Corey Feldman) یکی از چهره‌های نمادین هالیوود در دهه ۱۹۸۰ است؛ ستاره نوجوانی که تصویرش با برخی از به یاد ماندنی‌ترین فیلم‌های آن دوران گره خورده است. با این حال، داستان او فراتر از موفقیت‌های اولیه است و دوگانگی عمیقی را به نمایش می‌گذارد: از یک سو، شهرت عظیم در سنین پایین و از سوی دیگر، مبارزات علنی با شیاطین درونی و صنعتی که او را پروراند. فلدمن شخصیتی پیچیده و ماندگار است که با تلاش برای بازپس‌گیری روایت زندگی خود، از تعریف شدن تنها بر اساس گذشته‌اش سر باز زده و به نمادی از بقا و مقاومت در هالیوود تبدیل شده است.   

کودکی و سال‌های ابتدایی

کوری اسکات فلدمن در ۱۶ ژوئیه ۱۹۷۱ در لس آنجلس، کالیفرنیا، به دنیا آمد. پدرش، باب فلدمن، یک موسیقی‌دان و مادرش، شیلا فلدمن، یک پیشخدمت کافه بود. او در سن سه‌سالگی با حضور در یک آگهی تبلیغاتی برای مک‌دونالد که جایزه کلیو را نیز دریافت کرد، وارد دنیای نمایش شد. این شروعی بر یک کودکی پرکار بود، اما در پس این موفقیت، داستانی تلخ نهفته بود. فلدمن بارها ادعا کرده است که والدینش از او به عنوان یک کودک بازیگر سوءاستفاده مالی کرده و مادرش رفتاری آزاردهنده داشته است. این ادعاها، که توسط مادرش رد شده، نقطه عطفی در زندگی او بود.   

این دوره پرتنش به یک اقدام قانونی بی‌سابقه منجر شد. در سن ۱۵ سالگی، فلدمن به طور قانونی از والدینش مستقل شد. این اقدام نه تنها یک تصمیم شخصی، بلکه یک بیانیه عمومی بود. او در آن زمان ادعا کرد که از ثروت یک میلیون دلاری‌اش، تنها ۴۰,۰۰۰ دلار باقی مانده است. این نبرد برای استقلال مالی و شخصی، سنگ بنای شخصیتی شد که فلدمن در تمام طول زندگی‌اش به نمایش گذاشت: فردی که در برابر سیستمی که آن را استثمارگر می‌دانست، می‌جنگید. این مبارزه اولیه، پیش‌درآمدی بر نبردهای بعدی او با صنعت هالیوود، اعتیاد و تلاش برای کنترل روایت زندگی‌اش بود.   

شروع کار حرفه‌ای

پیش از رسیدن به شهرت سینمایی، فلدمن چهره‌ای آشنا در تلویزیون بود. در اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰، او در بیش از ۵۰ سریال تلویزیونی محبوب به عنوان بازیگر مهمان ظاهر شد، از جمله «مورک و میندی» (Mork & Mindy)، «هشت کافی است» (Eight is Enough) و «چیرز» (Cheers). حجم بالای کار او در این دوره (بیش از ۱۰۰ آگهی تبلیغاتی و ۵۰ سریال) نشان‌دهنده کودکی است که کاملاً در صنعت سرگرمی غرق شده بود. اولین حضور سینمایی او در فیلم «سفر پس از سفر» (Time After Time) در سال ۱۹۷۹ رقم خورد و پس از آن، صداپیشگی شخصیت «کاپِر» جوان در انیمیشن کلاسیک دیزنی، «روباه و سگ شکاری» (The Fox and the Hound) در سال ۱۹۸۱، استعداد او را در زمینه‌ای دیگر به نمایش گذاشت.   

فیلم‌های کوری فلدمن

اواسط دهه ۱۹۸۰ دوران طلایی کوری فلدمن بود. او در مجموعه‌ای از فیلم‌های پرفروش و جریان‌ساز نقش‌آفرینی کرد که یک نسل را تعریف کردند: «جمعه سیزدهم: فصل آخر» (Friday the 13th: The Final Chapter) (۱۹۸۴)، «گرملین‌ها» (Gremlins) (۱۹۸۴)، «گونیز» (The Goonies) (۱۹۸۵) و «کنار من بمان» (Stand by Me) (۱۹۸۶). در فیلم «کنار من بمان»، او در کنار استعدادهای جوانی چون ریور فینیکس و جری اوکانل درخشید.

با فیلم «پسران گمشده» (The Lost Boys) در سال ۱۹۸۷، همکاری او با کوری هیم (Corey Haim) آغاز شد و پدیده فرهنگی «دو کوری» (The Two Coreys) شکل گرفت. این زوج هنری به نماد ستاره‌های نوجوان آن دهه تبدیل شدند و در فیلم‌های دیگری مانند «گواهینامه رانندگی» (License to Drive) (۱۹۸۸) و «رویای کوچک» (Dream a Little Dream) (۱۹۸۹) نیز با هم ظاهر شدند. این برندسازی اگرچه آن‌ها را به اوج شهرت رساند، اما در عین حال قفسی برایشان ساخت. مبارزات شخصی و حرفه‌ای بعدی آن‌ها در چشم عموم به هم گره خورد و تراژدی فردی‌شان را به یک داستان مشترک تبدیل کرد. فلدمن همچنین با صداپیشگی شخصیت دوناتلو در فیلم «لاک‌پشت‌های نینجای نوجوان جهش‌یافته» (Teenage Mutant Ninja Turtles) (۱۹۹۰) به موفقیت دیگری دست یافت. فعالیت سینمایی او در سال‌های اخیر نیز ادامه داشته و آخرین فیلم‌های او شامل «کشتن برای مبتدیان» (Suicide for Beginners) (۲۰۲۲) و «مهمانی ترش» (Sour Party) (۲۰۲۳) است.

سریال‌های کوری فلدمن

علاوه بر حضورهای مهمان متعدد، فلدمن در سریال کمدی «خرس‌های بدخبر» (The Bad News Bears) (۱۹۷۹-۱۹۸۰) نقشی ثابت داشت. با این حال، مهم‌ترین اثر تلویزیونی او، سریال واقع‌نمای «دو کوری» (The Two Coreys) (۲۰۰۷-۲۰۰۸) بود که از شبکه A&E پخش شد. این سریال به شکلی بی‌پرده، رابطه پیچیده، پرتنش و در حال فروپاشی او با کوری هیم را به تصویر کشید. حضور او در برنامه‌های واقع‌نمای دیگر مانند «زندگی سورئال» (The Surreal Life) (۲۰۰۳) و «رقص روی یخ» (Dancing on Ice) (۲۰۱۲) نیز بخشی از تلاش مستمر او برای باقی ماندن در کانون توجه بود. از جدیدترین آثار تلویزیونی او می‌توان به صداپیشگی در سریال انیمیشنی «قصه‌های پریان جی‌جی ویلارد» (JJ Villard's Fairy Tales) در سال ۲۰۲۰ اشاره کرد.

جوایز و افتخارات

موفقیت‌های فلدمن در دوران اوجش با جوایز متعددی همراه بود. او دو بار برنده جایزه هنرمند جوان برای فیلم‌های «پسران گمشده» و «گواهینامه رانندگی» شد. همچنین، جایزه جکی کوگان به طور مشترک به بازیگران جوان فیلم «کنار من بمان» اهدا شد. او برای بازی در «گرملین‌ها» نامزد جایزه ساترن شد. در سال‌های بعد، فعالیت‌های او در زمینه‌های دیگر نیز مورد تقدیر قرار گرفت؛ از جمله دریافت جایزه «پنجه‌های شهرت» (Paws of Fame Award) برای حمایتش از حقوق حیوانات و جایزه یک عمر دستاورد هنری از جوایز سرگرمی‌سازان جوان در سال ۲۰۱۸.   

زندگی شخصی

زندگی شخصی کوری فلدمن همواره پرفراز و نشیب و در معرض دید عموم بوده است. او سه بار ازدواج کرده است: با ونسا مارسیل (Vanessa Marcil) (۱۹۸۹-۱۹۹۳)، سوزی اسپراگ (Susie Sprague) (۲۰۰۲-۲۰۱۴) که از او یک پسر به نام زِن دارد، و کورتنی ان میچل (Courtney Anne Mitchell) (از ۲۰۱۶ تا جدایی در ۲۰۲۳). او آشکارا درباره مبارزاتش با اعتیاد به مواد مخدر صحبت کرده و آن را به تجربیات تلخ دوران کودکی‌اش مرتبط دانسته است.   

فلدمن دوستی نزدیکی با مایکل جکسون داشت که در سال‌های بعد رو به تیرگی گذاشت. او یک گیاهخوار، حامی حقوق حیوانات و معتقد به پدیده‌های فراطبیعی است. یکی از جنبه‌های جالب و در عین حال جنجالی زندگی او، فعالیتش در عرصه موسیقی است که با انتشار چندین آلبوم و اجراهای زنده‌ای مانند اجرای وایرال‌شده در برنامه «Today Show» همراه بوده است. زندگی او نمایانگر تلاشی مداوم برای کنترل روایت شخصی است؛ از نوشتن کتاب خاطراتش «کوری‌گرافی» (Coreyography) گرفته تا اصرار بر اصلاح قدش در ویکی‌پدیا ، او همواره در تلاش بوده تا داستانش را به زبان خودش بیان کند، حتی اگر این تلاش‌ها گاهی با هرج‌ومرج و غیرقابل‌پیش‌بینی بودن همراه باشد.