بیل پکستون

بیل پکستون (Bill Paxton) ، بازیگر، فیلمساز و موسیقیدان آمریکایی، یکی از چهره‌های ماندگار و پرکار هالیوود بود. او که به خاطر لهجه تگزاسی متمایز و ایفای نقش شخصیت‌های معمولی و قابل همذات‌پنداری شناخته می‌شد، در طول دوران حرفه‌ای خود در آثار برجسته‌ای چون «بیگانه‌ها» (Aliens)، «گردباد» (Twister)، «آپولو ۱۳» (Apollo 13)، «تایتانیک» (Titanic) و سریال تحسین‌شده «عشق بزرگ» (Big Love) درخشید. او همچنین با کارگردانی فیلم‌هایی چون «ضعف» (Frailty) استعداد خود را در پشت دوربین نیز نشان داد. بیل پکستون در سال ۲۰۱۷ بر اثر عوارض پس از جراحی قلب درگذشت.

کودکی و نوجوانی

ویلیام پکستون در ۱۷ مه ۱۹۵۵ در فورت ورث، تگزاس به دنیا آمد. پدرش، جان لین پکستون، تاجر الوار و مدیر موزه بود که بعدها گهگاه در کنار پسرش بازیگری هم می‌کرد و مادرش، مری لو (گری) پکستون، خانه‌دار بود. بیل و خواهر و برادرانش (یک برادر بزرگتر به نام باب و دو خواهر و برادر کوچکتر به نام‌های استیو و آن) تحت تعالیم کاتولیک مادرشان بزرگ شدند. یکی از خاطرات تاثیرگذار دوران کودکی‌اش، حضور در میان جمعیتی بود که در صبح روز ۲۲ نوامبر ۱۹۶۳، شاهد خروج جان اف کندی، رئیس جمهور وقت آمریکا، از هتل تگزاس در فورت ورث بودند؛ ساعاتی پیش از ترور او در دالاس. این تجربه عمیق تاریخی، بعدها او را به تهیه‌کنندگی فیلم «پارکلند» (Parkland) درباره این واقعه سوق داد. پکستون در سال ۱۹۷۳ از دبیرستان آرلینگتون هایتس فارغ‌التحصیل شد و سپس برای تحصیل به کالج ریچموند در لندن رفت و در آنجا با ساخت فیلم‌های کوتاه سوپر ۸، اولین قدم‌ها را در فیلمسازی برداشت. او در ۱۸ سالگی به لس آنجلس نقل مکان کرد و کارش را در صنعت فیلم با مشاغل پشت صحنه مانند مسئول لوازم صحنه و طراح هنری آغاز کرد. 

زندگی حرفه‌ای

بیل پکستون کار خود را در اواسط دهه ۱۹۷۰ با کار به عنوان طراح صحنه برای راجر کورمن آغاز کرد و اولین نقش‌آفرینی‌اش را در فیلم «مامان دیوانه» (Crazy Mama) (۱۹۷۵) تجربه کرد. پس از ایفای نقش‌های کوچک در فیلم‌هایی چون «راه‌راه» (Stripes) و «اربابان انضباط» (The Lords of Discipline)، همکاری او با جیمز کامرون، که به دوستی نزدیکی انجامید، مسیر حرفه‌ای‌اش را متحول کرد. نقش‌های به‌یادماندنی او در فیلم‌های کامرون شامل «نابودگر» (The Terminator) (۱۹۸۴)، «بیگانه‌ها» (Aliens) (۱۹۸۶) در نقش سرباز هادسون، «دروغ‌های حقیقی» (True Lies) (۱۹۹۴) در نقش سایمونِ دلال و «تایتانیک» (Titanic) (۱۹۹۷) در نقش براک لاوتِ جوینده گنج بود. او همچنین در نقش‌های ماندگار دیگری در دهه ۸۰ و ۹۰ درخشید: چتِ قلدر در «علوم عجیب» (Weird Science) (۱۹۸۵)، خون‌آشام روان‌پریش در «نزدیک تاریکی» (Near Dark) (۱۹۸۷)، مورگان ارپ در «تامبستون» (Tombstone) (۱۹۹۳)، فضانورد فرد هیز در «آپولو ۱۳» (Apollo 13) (۱۹۹۵) و بیل هاردینگِ تعقیب‌کننده گردباد در «گردباد» (Twister) (۱۹۹۶). نقش اصلی‌اش در فیلم نوآر تحسین‌شده «یک حرکت اشتباه» (One False Move) (۱۹۹۲) نقطه عطفی در معرفی او به عنوان یک بازیگر نقش اول بود. در تلویزیون نیز با بازی در نقش بیل هنریکسونِ چندهمسری در سریال «عشق بزرگ» (Big Love) (۲۰۰۶-۲۰۱۱) و راندولف مک‌کوی در مینی‌سریال «هت‌فیلدها و مک‌کوی‌ها» (Hatfields & McCoys) (۲۰۱۲) بسیار موفق بود. پکستون همچنین با کارگردانی فیلم ترسناک «ضعف» (Frailty) (۲۰۰۱) و درام ورزشی «بزرگترین بازی انجام شده» (The Greatest Game Ever Played) (۲۰۰۵)، توانایی‌هایش را در پشت دوربین نیز به اثبات رساند. آخرین فیلم او که پیش از مرگش اکران شد «دایره» (The Circle) (۲۰۱۷) بود و آخرین نقش تلویزیونی‌اش در سریال «روز آموزش» (Training Day) (۲۰۱۷) رقم خورد که پخش آن همزمان با درگذشت او بود. 

جوایز و افتخارات

بیل پکستون در طول دوران فعالیت خود بارها مورد تحسین قرار گرفت. او چهار بار نامزد جایزه گلدن گلوب شد؛ سه نامزدی برای ایفای نقش بیل هنریکسون در سریال «عشق بزرگ» (Big Love) و یک نامزدی برای بازی در فیلم تلویزیونی «دروغ درخشان» (A Bright Shining Lie). نقش‌آفرینی او در نقش راندولف مک‌کوی در مینی‌سریال «هت‌فیلدها و مک‌کوی‌ها» (Hatfields & McCoys) نامزدی جایزه امی ساعات پربیننده و جایزه انجمن بازیگران فیلم را برایش به همراه داشت. از مهم‌ترین جوایز او می‌توان به جایزه ساترن بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای بازی به‌یادماندنی‌اش در نقش سرباز هادسون در فیلم «بیگانه‌ها» (Aliens) و جایزه مشترک انجمن بازیگران فیلم برای بهترین گروه بازیگران در فیلم «آپولو ۱۳» (Apollo 13) اشاره کرد. کارگردانی او در فیلم «ضعف» (Frailty) نیز نامزدی جایزه ساترن را برایش به ارمغان آورد.

حقایق جالب

بیل پکستون علایق هنری متنوعی فراتر از بازیگری داشت. او در دهه ۱۹۸۰ عضو گروه موسیقی موج نوی «مارتینی رنچ» بود که یک آلبوم به نام «گاو مقدس» منتشر کرد. او همچنین به ادبیات گوتیک جنوبی و جمع‌آوری آثار هنری علاقه داشت و خانه‌اش مملو از نقاشی بود. پکستون دو بار ازدواج کرد؛ ازدواج اولش با کلی روآن کوتاه بود (۱۹۷۹-۱۹۸۰). او همسر دومش، لوئیز نیوبری، را در اتوبوسی در لندن ملاقات کرد و در سال ۱۹۸۷ با او ازدواج کرد. این ازدواج تا زمان مرگش ادامه داشت و حاصل آن دو فرزند بود: پسرش جیمز پکستون که او نیز بازیگر است و دخترش لیدیا پکستون. بیل پدری مهربان بود و حتی برای فرزندانش یک خانه درختی ساخته بود. او در ۲۵ فوریه ۲۰۱۷ در سن ۶۱ سالگی، یازده روز پس از عمل جراحی قلب برای ترمیم دریچه آئورت آسیب‌دیده (ناشی از تب روماتیسمی دوران کودکی) و آنوریسم آئورت، بر اثر سکته مغزی درگذشت. خانواده‌اش بعدها شکایتی مبنی بر قصور پزشکی ثبت کردند که در نهایت به مصالحه انجامید. زندگی پکستون ترکیبی از ریشه‌های تگزاسی، علایق هنری گسترده و تعهد عمیق به خانواده بود.